ابن‌شفروه عبداللّه بن شرف‌الدین اصفهانیابنشفروه عبداللّه بن شرف‌الدین شفروه اصفهانی، از شعراء و ادبای اصفهان در قرن ششم هجری بوده است. ۱ - معرفی اجمالیظهیرالدّین عبداللّه بن شرف‌الدّین عمر شفروه اصفهانی، از شعراء و ادبای اصفهان در قرن ششم هجری است. عوفی او را پسرعموی شرف‌الدّین شفروه نوشته [۱]
عوفی، محمد، لباب الالباب، ص۲۲۵-۲۲۶.
[۲]
مجلّه یادگار، شماره ۶ و ۷، بهمن و اسفند ۱۳۲۷، ص۱۱۶-۱۱۷.
و آذر بیگدلی او را برادر شرف‌الدّین دانسته است. [۳]
آذر بیگدلی، لطفعلی بیگ، آتشکده آذر، بخش سوم از نیمه نخست، صص۹۶۶ ۹۶۷.
وی علاوه بر شعر و ادب، در حدیث و تفسیر و فقه زبردست بوده، و در مدح سلاجقه عراق؛ یعنی ارسلان شاه و طغرل سوم، قصایدی ساخته است. رضاقلی خان هدایت او را به عنوان یک عارف سالک ستوده است. [۴]
هدایت، رضا قلی‌خان، ریاض العارفین، ص۱۶۱.
در نزهه المجالس برخی از رباعیّات او آمده است. [۵]
خلیل شروانی، جمال‌الدین، نزهه المجالس، ص۸۲.
دیوان اشعار ظهیر شفروه هنوز به طبع نرسیده، و تنها نسخه خطّی آن در کتابخانه دیوان هند در لندن موجود است.این رباعی از او است: "ای تازه نسیم زلف عنبر بارش•••چون بر گذری بر طرف گلزارش" "آهسته گذر که نرگس بیمارش•••خفتست به سایه گل رخسارش" ۲ - پانویس
۳ - منبعمهدوی، سید مصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۱، ص۱۸۰. |